Op 25 oktober 1970 konden de NAC-supporters tijdens de wedstrijd tegen AZ'67 voor het laatst genieten van de verrichtingen van hun zeer geliefde doelman Peter van de Merwe. De immens populaire sluitpost, op dat moment pas 29 jaar, had ongetwijfeld nog een aantal sportieve jaren als actief voetballer voor de boeg. Het liep echter anders. Van de Merwe kreeg last van gewrichtsaandoeningen, een vorm van reuma en moest na 257 officiële wedstrijden voor NAC gespeeld te hebben zijn loopbaan definitief beëindigen.

De op 13 januari 1942 geboren Bredanaar groeide op aan de Nuijtsstraat onder de rook van het NAC-stadion (aan de Beatrixstraat), waar hij al op zevenjarige leeftijd werd aangemeld als jeugdlid. Doordat de pupil te jong was om in een elftal te worden ingedeeld startte hij pas op zijn tiende zijn actieve loopbaan als doelman. Amper zeven jaar later debuteerde de talentvolle sluitpost, als invaller voor de geblesseerde Stan de Rijk, op 6 december 1959 tijdens de wedstrijd ADO - NAC in de Bredase hoofdmacht. De Rijk bleef echter wel eerste keus en in het seizoen 1961-1962 brak Peter van de Merwe definitief door.

Na voor alle vertegenwoordigende bondselftallen te hebben gespeeld werd de NAC'er opgeroepen voor de interland tegen Noord Ierland, die op 9 mei 1962 in Rotterdam gespeeld werd. De Noord Ieren, met de legendarische Danny Blanchflower in de gelederen, gingen kansloos met 4-0 ten onder en Van de Merwe speelde een foutloze wedstrijd. De "Bredase zwarte panter" kreeg ook in de daaropvolgende interlands tegen Noorwegen en de Nederlandse Antillen van bondscoach Elek Schwartz de voorkeur. Tegen Denemarken moest de toen pas 20-jarige Van de Merwe zijn plaats afstaan aan Enschede-doelman Piet Lagarde. Tegen België en Zwitserland was de NAC'er echter weer van de partij, al betekende de ontmoeting met de Zwitsers zijn laatste optreden in Oranje. Op clubniveau bleef Van de Merwe van onschatbare waarde en maakte hij vele hoogtepunten mee. In het seizoen 1965-1966 was de Zwarte Panter van Breda, zoals hij door de fans liefkozend genoemd werd, de minst gepasseerde doelman van het betaalde voetbal, verdedigde hij in 1967 tijdens de bekerfinale tegen Ajax de kleuren van NAC en was hij ook in de Europa Cupduels tegen Floriana en Cardiff City de nummer één.

Na het abrupte einde van een succesvolle carrière kwam Peter van de Merwe in een diep dal terecht en raakte hij enigszins in de vergetelheid. Pas op 18 mei 1974, precies 25 jaar nadat hij lid werd van NAC, kreeg de oud-doelman in de vorm van een benefietwedstrijd wat hij verdiende. NAC en Ajax bezorgden de NAC'er in hart en nieren een onvergetelijke dag en ook Pierre Kartner droeg zijn steentje bij door een lied te schrijven met de titel "Die ene herinnering", gezongen door Ben Cramer. Herinneringen hebben de NAC-supporters velen en voor hen staan de uitmuntende reddingen en het heldhaftige optreden van "hun" doelman voor altijd op het netvlies geprent.

Op woensdag 24 februari overleed Peter van de Merwe in zijn woonplaats Sint Willebrord aan de gevolgen van longvlieskanker.

Palmares:

• Promotie naar eredivisie: 1966 (N.A.C.)